Leden aan het woord: Het verhaal van Iris

Hallo lieve duik- en snorkelfamilie

Daar ben ik dan, nou ja niet helemaal dan want jullie kunnen mijn woorden lezen, maar mij niet zien. Ik zal even omschrijven waar ik nu ben. Ik zit nu met een big smile achter computertje te denken aan jullie in mijn mini kantoortje vol planten, want je moet maar iets levends hebben om tegen aan te praten.

Naast dat ik elke dag een gezellig gesprek met mijn planten voer, ben ik heel hard aan het werk voor school en ga ik 3 keer in de week lekker een stukkie hardlopen. Mocht het me lukken dan nog wat tijd over te hebben, dan ontvoer ik een vriendin mee naar het bos om lekker de natuurlucht op te snuiven. Ja die natuurlucht is heel wat anders dan die chloorwalm. Die begin ik trouwens al heel erg te missen en ja ik mis ook de lichte tegenstribbeling om bij de training in, het volgens Kim en mij, te koude water te moeten springen. JP weet hier altijd wel raad mee en doet een flink bommetje of geeft mij een duwtje.

Ik vraag me elke dinsdag maar weer af waar het vertrouwde fluitje van Rob is en waarom ik André niet meer kan bedanken omdat ik zojuist de energie uit mijn tenen heb moeten halen. Ik mis het gezellig even bijkletsen onder de douch waarbij je Jeroen dan eindeloos hoort zeuren dat het zo lang duur om zijn haar te wassen. 

Maar wat ik eigenlijk het allermeeste heb gemist is dat het najaarsweekend niet door kon gaan. Want wat hebben we toch een hoop plezier met z’n alle en wat mag ik elk jaar toch veel leren van iedereen. Ik mis zelfs de kou op de dijk als ik me als enige uit mijn natte pak wring. Gelukkig weten jullie mij allemaal wel te vertellen dat jullie daar heel veel respect voor hebben!

Ik kijk altijd uit naar zaterdagavond dan kan ik zo genieten van het enthousiasme waarmee Marco en Paul mosselen aan het koken zijn en proberen ze er mij ook iets over bij te leren. In de tussentijd wordt Carlijn helemaal blij dat het bijna mosseltijd is en maakt André zich druk over wat de rest allemaal lekker vindt van de Chinees. Na het eten proberen Kees en Joost mij iets bij de leren over whisky (Ja sorry lieve Kees, ik vind die rook smaak toch maar niks) en haal ik Marco over om zijn prachtige foto’s met ons te delen.

Arthur was dit jaar een van de weinige die het geluk had om met mijn een duikje te maken. Wat vond hij dat toch leuk bij Lithse Ham, hij dacht daar gaat ze weer met haar krabben met pantoffels en snoeken met wenkbrauwen. Toch denk ik stiekem dat hij er toch heel erg van heeft genoten, even iets heel anders dan die gekke corona aan zijn hoofd.

Ik kan me natuurlijk voorstellen dat jullie mij ook al missen, want ja nu is er vast niemand meer die de oren van jullie hoofd kletst op dinsdagavond. Mochten jullie dat te erg missen ben ik de beroerdste niet, laat het even weten dan stuur ik jullie met alle liefde en plezier een spraak opname. Bij veel animo begin ik misschien wel een podcast, haha grapje.

Lieve duik- en snorkelfamilie ik mis jullie allemaal ontzettend, ik wens liefde en gezondheid toe aan jullie en al jullie dierbare, wat verdienen jullie dat! Want jullie zorgen allemaal stuk voor stuk voor lichtpuntjes in mijn dag, ik denk aan jullie. Blijf sterk dan zie ik jullie snel weer.

Liefs Iris

PS: Mocht je het leuk vinden om ook een verhaal naar deze prachtige duik- en snorkelfamilie te schrijven laat het even weten aan Carlijn.